Şu âna kadar yaptıklarım sırtımda kambur.hayallerimin,rüyalarımın hiç birisine kavuşamayacağım.Mavi bir rüya olarak elimde sadece seni tutabilecek,seni yaşayabileceğim.Hayatımın tek güzel tarafı sensin.

Mucizeler bekliyorum ve oluşması için dualar ediyorum.Bazen seni,senin iyiliğin için bırakmak istiyorum.Ama o zaman yaşamanın ne anlamı kalacak?Göçerim bu dünyadan daha iyi!Sensizlikte içten içe yanıyorum.

Koyu kahverenkli gözlerini görmediğimde nasıl özlediğimi, nasıl hasret çektiğimi bir ben bilirim.Sahilde nasıl ismini dalgalara karşı haykırdığımı ,nasıl gözlerimin dolduğunu yine ben bilirim.Yağmur olup yağsan üzerime.Islatsan beni olduğumca.Aşk ıslağı olsam tepeden tırnağa.Derinimde,ta derinlerimde bir sızı duyuyorum.Seni düşündükçe bu sızı dayanılmaz bir acıya dönüşüyor.

Dalgınım ve üzgünüm içimde fırtınalara kopuyor.Hiç bir hayat dıştan göründüğü gibi değil.İnsanlar birbirlerine bakarken,

gerçek hayatın öteki yüzlerini görüyorlar ve ne yazık ki bunu değiştirmeye güçlerimiz de yetmiyor.Mevlânanın “ya olduğun gibi görün,yada göründüğün gibi ol !” sözü çok güzel ama bazı durumlarda imkansız bence.İnsan her an herkese endişelerini, dertlerini,sırlarını anlatamıyor ki…

Yine akşam saatleri geldi.Yine balkondaki sandalyeme gömüldüm.Dolunay var ve manzara o kadar net,o kadar muhteşem ki.Seyre daldım bir an.Dolunay denizin üzerinde sarının tonlarıyla karışık kızıllıklar oluşturdu.

Gözüm köpüklü dalgalara takıldı:yanına yaklaşanı yutacak gibi.Gerçi görünüşü çok güzel ama,öfke kusuyor;bir şeyleri yutmaya,yok etmeye çalışıyorlar sanki.

Beni bekle! Ne olursa olsun bir şekilde seninle hayatımı sürdüreceğim.

Bekle beni!

Haykırıyorum seni sevdiğimi.Nasıl özlediğimi bu hırçın dalgalardan daha hırçın yüreğim şâhid !Sevdamız bir fidandı,çiçek açtı,meyveye durdu…Meyveye...Benimsin !Sadece benim…

Yokluğunda daldaki yaprak gibi kuruyorum,yaprak gibi…